Postać św. Urszuli uosabia to, co św. Jan Paweł II określał mianem „geniuszu kobiecego”, zachęcając do rozwijania „nowego feminizmu”. Urszula Ledóchowska udzielała się aktywnie w życiu publicznym i politycznym, o wiele bardziej niż współczesne jej kobiety, a zwłaszcza konsekrowane. Nie zamykała się w klasztorze, ale wychodziła do ludzi. Jej mottem było: pomóc każdemu, nie przechodzić obojętnie wobec żadnej biedy czy nieszczęścia. Jej postawa i działalność stanowi tez wzór patriotyzmu.
83 lat temu, 29 maja 1939 r. w Rzymie, zmarła św. Urszula Ledóchowska – założycielka Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego tzw. Urszulanek Szarych. Kanonizowana w 2003 roku przez papieża Jana Pawła II. Na XI Festiwalu NNW św.Urszula Ledóchowska uhonorowana została pośmiertnie statuetką Drzwi do Wolności, którą odebrała s. Małgorzata Krupecka ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek.
Święta powinna być bez wątpienia wymieniana w podręcznikach do historii jako jedna z matek niepodległości Polski.
Jako reprezentantka kierowanego przez Henryka Sienkiewicza Głównego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, przed 1918 rokiem wygłosiła w Szwecji, Danii i Norwegii około osiemdziesięciu odczytów, propagując dzieje narodu polskiego i osiągnięcia polskiej kultury. Umiejętnie docierała do skandynawskiej prasy oraz do wybitnych osobistości ze świata nauki, polityki i religii, promując kwestię niepodległości Polski oraz akcję niesienia krajowi podczas wojny pomocy moralnej i humanitarnej. Skutecznie zainteresowała sprawami Polski nawet bardzo znane postaci z życia publicznego, choć z największym wzruszeniem relacjonowała spotkania z ludźmi ubogimi, ofiarującymi najhojniejsze datki na rzecz Polaków cierpiących w wyniku wojny
– opisuje jej działalność stacja7.
Św. Urszula znana jest w wielu krajach świata, nie tylko w kręgach polonijnych. Jest patronką kościołów, ulic, placówek oświatowo-wychowawczych i innych instytucji bądź stowarzyszeń i organizacji w czternastu krajach na pięciu kontynentach. Jest Patronką Miasta Sieradza a także Pniew.
Kim była święta Urszula Ledóchowska?
Julia Ledóchowska przyszła na świat 17 kwietnia 1865 w Loosdorf (Austria) jako drugie z siedmiorga dzieci Antoniego Ledóchowskiego (1823-1885) i Józefiny Salis-Zizers (1831-1909).
W 1874 roku rodzina przeniosła się do Sankt Pölten, większego miasteczka niedaleko Loosdorf. Tam Julia uczęszcza do Szkoły Pań Angielskich, gdzie otrzymała wykształcenie o profilu humanistycznym. W 1883 urzeczywistniły się plany Antoniego, by wrócić z rodziną na ziemie polskie. Ledóchowscy nabyli dworek w Lipnicy Murowanej, niedaleko Krakowa.
W 1886 Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Po nowicjacie Julia złożyła śluby zakonne i otrzymała imię s. Maria Urszula od Jezusa. Pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni w szkole prowadzonej przez siostry urszulanki. Brała też lekcje malarstwa i ozdabiała klasztorną kaplicę malowidłami ściennymi i obrazami. W 1904 roku została wybrana przełożoną klasztoru krakowskiego.
W 1907 z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim gimnazjum parafii św. Katarzyny. Siostry nosiły strój świecki, ponieważ w imperium rosyjskim życie zakonne było zakazane. Matka Urszula szybko znalazła drogę do serc i umysłów dziewcząt. Uczyła się języka rosyjskiego i zdała egzamin państwowy, aby móc prowadzić lekcje języka francuskiego. Wspólnota sióstr powiększyła się. W 1908 roku mała filia klasztoru krakowskiego stała się autonomicznym domem urszulanek z własnym nowicjatem, a matka Urszula jego przełożoną.
W 1910 nad Zatoką Fińską powstał dom dla wspólnoty, zwany Merentähti (po fińsku: Gwiazda Morza), oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Matka Urszula, przynaglona miłością Chrystusa, nawiązała szybko kontakt z miejscową ludnością protestancką, a katolicka kaplica domu stała się miejscem modlitwy również dla Finów – w ich własnym języku.
Wybuch wojny w 1914 roku spowodował wydalenie matki Urszuli, jako obywatelki austriackiej, z Rosji. Wyjechała do Szwecji, do Sztokholmu, a następnie do Danii. Zatrzymała się w Skandynawii: w Sztokholmie, następnie w Danii. Wspólnie z wyjeżdżającymi kolejno z Petersburga siostrami zorganizowała szkołę języków dla skandynawskich dziewcząt, potem m.in. ochronkę dla sierot po polskich emigrantach. Jednocześnie uczestniczyła aktywnie w życiu katolickiej diaspory w Skandynawii.
Podjęła współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Poprzez akcję odczytową kształtowała wrażliwość społeczeństw skandynawskich na sprawę niepodległości Polski. Uczyła się języków skandynawskich, aby lepiej dotrzeć do słuchaczy. W 1918 roku Polska odzyskała niepodległość. Matka od razu podjęła decyzję o powrocie ze swoją wspólnotą do kraju.
W 1920 roku, dzięki ofiarności norweskiego konsula B. A. Stolt-Nielsena, został kupiony majątek w Pniewach. Tu osiedliła się petersburska wspólnota urszulanek po kilkuletniej wędrówce. Powstał pierwszy dom szarych urszulanek, dom macierzysty. Wkrótce potem Stolica Apostolska dała pozwolenie na przekształcenie wspólnoty klasztoru petersburskiego w apostolskie Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego – żyjące duchowością urszulańską sięgającą korzeniami św. Anieli Merici oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji, szukające równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych.
Zgromadzenie szybko się rozwijało. Powstały domy i dzieła w Polsce i na Kresach Wschodnich, od 1928 we Włoszech, od 1930 we Francji. Urszula formowała siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w służbie innym, zwłaszcza dzieciom i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Spala się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość pozwala jej kochać każdego człowieka, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję.
Matka Urszula umiera 29 maja 1939 w Rzymie w opinii świętości. 20 czerwca 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikuje matkę Urszulę. W 1989 zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostaje przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
W 2002 roku kończy się proces kanonizacyjny, 23 kwietnia w Watykanie ogłasza się dekret o uznaniu cudu za wstawiennictwem bł. Urszuli. 18 maja 2003 w Rzymie Ojciec Święty Jan Paweł II kanonizuje matkę Urszulę Ledóchowską.
5 marca 2009 roku Senat Rzeczypospolitej Polski podjął uchwałę w sprawie uczczenia 70. rocznicy śmierci świętej Urszuli Ledóchowskiej i uznania jej za wzór patriotki.
Źródło: stacja7, Wikimedia commons, Encyklopedia Strażników Wolności Festiwalu NNW